zondag 27 maart 2016

'het onverwoestbare' (Marion Poschmann)



het onverwoestbare

met de gelatenheid van iets heel groots
kwam deze stad op je af. haar tracés
lichtjes kromgebogen door het zoekende elan
gedragen door het Duitse asfaltverbond               

steeds meer kruispunten, vermenigvuldigde huizen

op de vluchtheuvel tollen, zich
          laten meeslepen door middenbermen
opspattend water, achterlichten drijven voorbij
          wilde je echt daar zwemmen
                      in een duistere rivier?

je kon niets doen, niets tegenhouden
wachtte er lang op dat het tankstation dichterbij kwam
luisterde naar het ruisen – fluisterasfalt –
dat nooit wegebt

           nooit met het primitieve blok gespeeld  

           slechts met de schittering, de donkerte

schaduwblok lichtcomplex
op elkaar gestapeld
je treeplank naar wat zweeft
zebrapaden als een doolhof

bij sterk belastend verkeer ligt
            turkooisblauw licht op betonnen voorgevels
                       in de favoriete windrichting
chaotisch verwijssysteem van een stad die uit
gecompliceerde brugpijlers, uit slecht
onderhouden straatranden bestaat       

voorvoelen, voorbij iets of erlangs
rijbanen, kracht van vermoeden
             fijn steenslag
                       en vloeibitumen
lang liep ik niet op die straat
zonder een einde in zicht te krijgen


Het gedicht 'das Unzerstörbare' (2015) werd door Marion Poschmann, in opdracht van Poetry International, geschreven  bij de 'Stadtlandschaften' (afb.) van de Duitse schilder Ronald Franke (1960-2015) (vert. Erik de Smedt)

De blog 'Kijk, lees' neemt hiermee een einde.

Andere, ook nieuwe, publicaties vind je voortaan hier.

zaterdag 5 maart 2016